من یک مـــــــادرم••••

•نوشته های یک مـــــــــــــــــــــادر  

   اونایی که مادرند میدونند من چی میگم، اونایی که نیستند گوش کنند: مادر شدن یعنی قبول یک مسئولیت پایان ناپذیر !
از همون موقع که برگه آزمایش را میدن به دست راستت، زندگیت واسه همیشه عوض میشه، دیگه هیچ وقت و هیچ وقت مثل قبل نمیشه. از همون لحظه کارهایی که تا دیروز برات بی اهمیت بود و اصلا بهشون توجه نمی کردی، مهم میشه. دیگه نمی تونی چای و قهوه بخوری، فست فود بخوری، پِر پِر فلفل سیاه بپاشی رو غذات، نمیتونی موهات را رنگ کنی، آرایش کنی، مبادا سرب خاک بر سری بره تو خونت و برسه به جنین، دیگه نمیتونی صبح ها کش و قوس بیای و راحت از خواب بلند شی، باید به دو بری دستشویی، معده ی خالیت را بالا بیاری، تازه اگه خوش شانس باشی، اگه، نوسان فشار و قند و حساسیت حاملگی و هزار کوفت و زهر مار دیگه نگیری!!

بعدش می رسیم به دوران طلایی از شکل افتادن، معطل چی بپوشم و چرا این شکلی شدم ودماغ و پاهای ورم کرده و....... تا برسه به ماه های آخر، و شب نخوابیدن و سوزش معده و درد استخوان های لگن که جا باز می کنند و تپش قلب و....حالا یه تکون هم بچه بخوره همش یادتون میره و غش و ضعف هم می کنید ها!!!
بعد زایمان میای خونه، خسته، مریض، ذوق زده، بچه ندیده!! نوزاد آسیب پذیر، کوچولو و حساس، چهار چشمی باید حواست باشه...

یه ساعت شیر می دی، نیم ساعت راه میب ری تا باد گلو بزنه، یه ربع می خوابه،جاش را عوض می کنی. بعد یه ساعت شیر می دی، نیم ساعت راه می بری، یه ربع می خوابه،جاش را عوض می کنی... .... تا چند ماه کارت همینه، حالا اگه تازه مشکلی نباشه، خدای نکرده مریضی، چیزی... واکسن و شب بیداری و قولنج معده را حتماً داری. ناخنت را باید کوتاه کنی میخوای ماتحت کوچولو را بشوری، موهات هم جمع کنی، کوتاه کنی، چون مثل برگ خزان میریزه از اثرات تغییر هورمونی!

چند ماه که بگذره،

 یه کم وارد میشی برنامه ات را تنظیم میکنی، یه کم جون می گیری. جون می گیری که حالا بدوی دنبالش، دستش را میگیره این ور و اون ور و غافل کنی خورده زمین، یه لامپک رو سرش درآمده، مثل این کارتون ها....  

     تا خوابش میره باید بدوی کارهای عقب افتاده را انجام بدی، شام، نهار و گرد گیری و..... کم خوابی پدرت را درمیاره، التماس میکنی واسه ده دقیقه اضافه. اگه بخوام ریز به ریز بنویسم میشه مثنوی هفتاد من!!
حرف که میفته، باید باهاش حرف بزنی، بازی کنی، کتاب براش بخونی، اسب بشی سوارت بشه، کفگیر ملاقه بدی جنگ بازی کنه، به روی خودت نیاری که تا شکم رفته تو کابینت، داره اونجا را شخم میزنه، چون داره کشف میکنه!! باهاش بری بیرون، پارک ببریش... جواب سوال های بی انتهاش را بدی، بهش یاد بدی شجاع باشه حقش را بگیره، مهربون باشه زور نگه.... تو بازی هاش حق بقیه را نخوره....

مدرسه که رفت باید بهش دیکته بگی، ریاضی باهاش کار کنی، کلاس ورزشی ببریش. سر و کله بزنی تا بشه نوجوان، اونوقت که دیگه فقط،باید حرص بخوری، با کی میره، با کی میاد؟ دوست ناباب به پستش نخوره، درسش افت نکنه، اعتماد به نفسش بالا باشه.... دانشگاه..... کار......... ازدواج...........

مادر شدن، یعنی قبول یک مسئولیت پایان ناپذیر، اونایی که مادرند میدونند من چی میگم، یه زمانی به مامانم میگفتم :تو چرا بیخودی حرص میخوری، من سر خونه زندگی خودمم!!!                                                           میگفت: مادر بشی میفهمی، یه مادر همیشه بهترین را برای بچه اش میخواد، آرامش و آسایش رو، تو رفتی ولی فکرت همیشه تو سر من هست، چه تو بخوای چه نخوای!!